Στις "Σκοτεινές αλέες", όπως και σε άλλα έργα του συγγραφέα, η απεικόνιση των «ανθρώπινων παθών» είναι το κυρίαρχο στοιχείο των ιστοριών του Ιβάν Μπούνιν. Οι ήρωές τους φλέγονται απ\' το ερωτικό πάθος και η αγάπη που δοκιμάζουν είναι πάντα αισθησιακή. Την αγάπη αυτή ο Μπούνιν την αντιλαμβάνεται ως μέγα αγαθό και μέγιστη ευτυχία, προσιτά στον άνθρωπο και επιπλέον ως αναμφισβήτητη ηθική αξία της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στη γη. Αυτή όμως η αγάπη δεν χαρίζει ευτυχία μόνο, αλλά πολλές φορές καταδικάζει τον άνθρωπο σε μαρτύρια και όχι σπάνια τον παρασύρει στον θάνατο. Το αιώνιο μυστικό της και το αιώνιο δράμα των ερωτευμένων, ο Μπούνιν τα βλέπει από τη σκοπιά της ανθρώπινης ατολμίας μπροστά στο ερωτικό πάθος. Ο έρωτας είναι αίσθημα αυθόρμητο, δεν αποτρέπεται, υπάρχει από τότε που υπάρχει ζωή και υπαγορεύεται από δυνάμεις της φύσης οι οποίες δεν υποτάσσονται στη θέληση του ανθρώπου. Είναι σαν οπτασία, σαν ηλιοπληξία. Την αγάπη, όπως την απεικονίζει ο συγγραφέας, να φθάνει στα όρια της έκστασης και να είναι ταυτόχρονα ποιητική και αισθησιακή, συχνά την καταπνίγει κάποια τυφλή και τραγική μοίρα. Αυτός είναι και ο λόγος του τραγικού τέλους της.